De afgelopen 2 weken was ik ziek… flink ziek. Ik werd even volledig teruggeworpen op mijzelf Acht dagen heb ik op zolder in isolatie gezeten. Naast me fysiek gesloopt te voelen kwam ik in mijn eigen persoonlijke retraite terecht. Een bijzondere reis of zal ik het toch maar achtbaan noemen?
Acht dagen van alleen zijn, veel stilte, bezinning. Acht dagen de confrontatie met mijzelf en alles wat in mij leeft… en jeetje wat kwam er veel voorbij:
Ego
Opeens werd het mij helder hoe hard ik gewerkt heb de afgelopen jaren. Waar ik mijn baan in loondienst had opgezegd om te gaan werken vanuit mijn hart kwam er toch veel hoofd bij kijken. Een eigen bedrijf opzetten vraagt veel mannelijk energie en was ik toch wat uit balans: presteren, groeien, geld verdienen, werken, werken, werken hebben mij doen verwijderen van mijn missie. Tijd voor bezinning: hoe krijg ik dit weer in een harmonieuze balans?
Angst
Dit proces bracht mij in direct contact met de angst om echt ziek te worden. Bijna 1,5 jaar heb ik corona zoveel mogelijk buiten de deur en mijn systeem weten te houden. Althans dat dacht ik…. Tijdens de momenten dat mijn longen leken te imploderen en mijn hart als een grote kramp voelde kwamen toch allerlei nieuwsbeelden naar boven die ik blijkbaar onbewust had opgeslagen. Het was best een uitdaging om erbij te blijven en niet te verdwalen in angst.
Wat ik mijn klanten altijd leer is het verwelkomen van dat wat je voelt en dit groter maken. Vervolgens ervaren wat daar weer onder ligt… Ik kwam heel wat tegen: heftige beelden en gevoelens over de verdeeldheid die nu gaande is in de wereld, de polarisatie, de voelbare collectieve angst. Het wegzetten in goed en fout, het niet meer naar elkaar luisteren, het je mening niet meer uit spreken.
Ik voel mijn eigen pijn en kom uit bij de verhalen die in mij leven. Verhalen die zo graag gehoord willen worden maar blijven steken in mijn hart en keel… Angst, verdriet en eenzaamheid voelbaar in mijn lijf…
Verdriet
Het longgebied staat voor opgeslagen verdriet… tijd om oud zeer te verwelkomen. Ook nu verschijnen herinneringen. Verkramping rondom mijn hart. Ik adem er naar toe, maak het zacht en ontvankelijk. Mijn laagje van bescherming brokkelt af, smelt met iedere traan en oh wat is dat toch eigenlijk spannend en eng.
Het voelt zo naakt…. En wie wil er naar mij luisteren nu? Wie durft er naar mij te luisteren? Wie durft al deze naaktheid en rauwe emoties te ontvangen? Wie kan er voor mij zijn nu ik hier alleen lig? Aan wie durf ik mij in al deze kwetsbaarheid te laten zien? Dat raakt de laag van eenzaamheid… een facet in mij waar ik zo bekend mee ben…
Eenzaamheid
Een thema dat bij vele mensen bekend is. Een thema waar ik veel mee werk en waarbinnen ik de vrouwen leer hoe ze hun ‘eigen moeder’ kunnen zijn… maar jeetje wat vond ik dat nu ook even moeilijk.
Soms zijn er momenten dat je zo graag even gedragen wilt worden, het even niet alleen wilt doen. Het leven daagt je uit, je ervaart het als pittig en je zou niets willen dan weer even in de moederschoot kruipen. Dat iemand je vasthoudt, dat je even helemaal mag zijn. Dat iemand in je oor fluistert dat je goed bent en dat alles goed komt. Dat je geliefd bent, nodig bent of al dat wat jij wilt horen…
Moederschoot
Ik weet dat ik word uitgenodigd om dieper te zakken in mijzelf, in mijn eigen moederschoot. Ik vertel mijzelf: ‘Er is niet altijd iemand om je heen om je te dragen, sterker nog het is eigenlijk ook niet de bedoeling. Want ik kan het zelf, ik kan mijn eigen moeder zijn en mijzelf dragen in mijn eigen schoot.’
Dus ik adem
Diep in mijn bekken
Laat me zakken
Laat me dragen door moeder aarde
Ik pak mijzelf vast en wieg zachtjes heen en weer
Neurie
En fluister ‘Je doet het zo goed, je bent zo mooi bezig, ik ben trots op je’
Op mijn volgende ademhaling laat ik mijzelf dieper zakken
En nog dieper
Kom thuis bij de oermoeder
Leg me neer in haar schoot
Laat me dragen en wiegen door haar
Laat me vullen met de zachte moederlijke, onvoorwaardelijke liefde
Dit is wat dit proces mij geeft, dit is wat ze me brengt…
Dat wat nog gezien, gevoeld en geheeld wil worden
Een onmetelijke kracht in mij
Een kracht die mijn hart opent
En ik weet het weer…..
Liefde maakt geen onderscheid, liefde verbindt.
Liefde geeft ruimte aan ieder verhaal, liefde maakt dat alles er mag zijn.
Ze zit vol compassie en zachtheid.
Holding space
Ja, ik kan mijzelf dragen in liefde en weet dat uitreiken hier ook onderdeel van is. Te voelen wat jij nodig hebt om te helen. Het is zo belangrijk je hart open te stellen voor jezelf en ook voor de ander.
Luister naar het verhaal in jezelf, stel je open voor het verhaal van de ander. Niet om iets te fixen of op te lossen maar wees simpelweg een holding space: bied de ander de veilige haven om contact te maken om te voelen wat er werkelijk van binnen leeft. Moedig aan om het verhaal naar buiten te laten komen. Stemmen mogen gehoord worden, zodat pijn vrijgelaten kan worden en er ruimte komt voor vreugde, vrede, zijn.
Voorbij de angst, het verdriet en de eenzaamheid. Voorbij de verdeeldheid, de polariteit, voorbij het ego…. Simpelweg openstaan en zijn met alles wat er is.
Laat je horen
Zo vaak bied ik een ‘holding space’ tijdens mijn ‘vrouwenwerk’ en ik heb nu zelf ook weer mogen ervaren hoe nodig en helend dit is. Dankbaar voor de vriendinnen naar wie ik uit kon reiken in mijn angstige, eenzame momenten… voor hun holding space voor mij, het nieuwsgierige, niet oordelende, luisterende oor. De plek waar je mag ZIJN.
Dat is wat ik jou ook gun. Jouw verhaal, jouw waarheid mag ook gehoord worden ondanks dat het misschien een ander triggert. Ondanks dat het wellicht wat schuurt en rafeltjes maakt. Breng naar buiten wat in je leeft. Door te spreken, te zingen, door klanken te maken, door te bewegen… laat je horen, laat je zien, voorbij de angst, de pijn, het verdriet en de eenzaamheid…. Voor jezelf, voor de ander, voor het collectief!
